POLOWANIE NA CZAROWNICE część druga

Zainteresowanych moimi książkami o tematyce historiozoficznej, religijnej, antyklerykalnej - informuję, że wystarczy kliknąć w link "KSIĄŻKI ANDRZEJA RODANA - OFICJALNY DYSTRYBUTOR" znajdujący się pod tytułem bloga, aby zapoznać się z tytułami i tematyką poszczególnych prac.

Od wydawnictwa: Przez pewien czas kościelni hakerzy dobrali się do księgarni i nie otrzymywaliśmy zamówień, ale już usunęliśmy ich przepełnione miłością „chrześcijańską” działania. Niemniej prosimy wszystkich, którzy nie dostali książek o ponowne zamówienie. Link księgarni już działa!

              

Autorzy „Młota na czarownice” już w przedmowie atakują duchowieństwo i władze świeckie, jakby przypuszczali, że z tej strony mogą natrafić na jakieś opory: „Zdarzają się bowiem tacy duszpasterze i kaznodzieje, którzy nie wahają się twierdzić i zapewniać publicznie, że czarownice nie istnieją albo że nie uprawiają one żadnych praktyk mogących wyrządzić szkodę żywym stworzeniom, a skutek tego jest taki, że te lekkomyślne stwierdzenia pozbawiają czasem ramię świeckie podstawy do ukarania czarownic”.

W ten sposób wyciszyli jakiekolwiek głosy protestu. I odtąd prawie wszyscy organizowali procesy czarownic zgodnie z wytycznymi znajdującymi się w „Młocie na czarownice”, bowiem obawiano się, że mogą być również posądzeni o przymierze z arcypotężnym władcą ciemności.

  Były oczywiście i wcześniejsze podręczniki do walki ze sługami szatana. Autorami najstarszego „podręcznika”, pisanego w latach 1244-1254, byli czterej dominikanie: Bernard de Caux, Piotr Durand, Wilhelm Raymond i Jan de San Pierre. Najbardziej wzorcowym i powszechnie stosowanym w walce z herezją (póki nie powstał „Młot na czarownice”) była praca inkwizytora Tuluzy Bernarda Gui (Guidonis) Practica Inquisitionis heretice pravitatis, napisana w 1320 roku. Spośród prac przydatnych inkwizytorom można jeszcze wymienić kolekcję Decretales spisanych w roku 1230 przez Rajmunda de Peñafort na rozkaz Grzegorza IX.

Nicolás Eymerich, generalny inkwizytor Aragonii, napisał w 1376 roku dużą objętościowo książkę Directorium Inquisitorum (Wskazania dla inkwizytorów). Książkę tę w roku 1578 zaktualizował Francisco Peña. Mimo że dzieło owe zawierało w zasadzie wszystkie teoretyczne i praktyczne problemy, z jakimi musiał borykać się inkwizytor, Peña nie do końca był zadowolony ze swojej pracy. Postanowił więc samemu napisać bardziej przydatny i nowoczesny poradnik. I tak powstał Praxis inquisitorum (Praktyczny przewodnik dla inkwizytorów).

Nicolas Jaquier, inkwizytor na Francję, w swojej książce (1458) Flagellum haereticorum fascinariorum (Bicz heretyckich związków) obwinia również duchownych, zwłaszcza tych, którzy twierdzili, że wszystkie oskarżenia oparte są na urojeniach: „Do sekty czy synagogi tych czarowników zgłaszają się nie tylko kobiety, lecz również mężczyźni, a co gorsza nawet księża i zakonnicy, którzy zaparłszy się Boga składają owym demonom ofiary, wznoszą do nich modły i całują ich na znak czci jako swoich panów i mistrzów”.

Doktor Martinus Antonius Delrio (Del Rio), jezuita, był autorem w Disquisitionum magicarum libri VI. W swych badaniach nad czarownictwem głosił, że sędzia, który nie wydaje wyroku śmierci na czarownicę przyznającą się do winy, popełnia grzech śmiertelny, że każdy, kto głosuje przeciw wyrokowi śmierci, sam zdradza swą ukrytą współwinę; że ten, kto głosi, iż poświadczone relacje o czarownicach polegają jakoby na omanieniu i urojeniach, sam ściąga na siebie podejrzenie, iż jest czarownikiem (Baschwitz).

Bernardo Rastegno napisał pod koniec XV wieku dwa podręczniki dla inkwizytorów: Lanterne inquisiteurs (Latarnia inkwizytorów) i Traité des sorciéres (Traktat o czarownicach).

Nicolas Remi (Remy), prokurator generalny Lotaryngii, w 1595 roku publikuje w Lyonie dzieło pod tytułem Daemonolatria (Służba diabelska).

Opat Trithemius (Johann Heidenberg) z klasztoru w Würzburgu (poprzednio opat klasztoru benedyktyńskiego w Sponheim) domaga się w swej Antipalus maleficiorum (Przeciwnik czarów) wydanej w 1508 roku zaostrzenia prześladowania czarownic, zdecydowanego skazywania ich na stos, bowiem: „Czarownicy to wstrętni ludzie, a zwłaszcza kobiety pośród nich; wyrządzają one rodzajowi ludzkiemu nieobliczalne szkody uciekając się do pomocy złych duchów i czarodziejskich napojów. Najczęściej przyprawiają ludzi o opętanie rzucając ich na pastwę demonów, które ich dręczą wśród nieopisanych katuszy... Co więcej, obcują one nawet cieleśnie z demonami. Niestety, liczba takich czarownic jest ogromna. W każdej połaci kraju i nawet w najmniejszej wiosce znaleźć można czarownicę. Przez złośliwość tych kobiet umierają ludzie i bydło, a nikt nie pomyśli o tym, że dzieje się to przez te wiedźmy. Wielu ludzi nękają najsroższe choroby, i nie zdają oni sobie nawet sprawy, że są w mocy czarów...”

Jean Bodin, dominikanin, w swej Démonomanii (1580) usprawiedliwia stosowanie okrutnych tortur twierdząc, że w przypadku procesów czarownic „nie można odwoływać się do powszechnych reguł postępowania sądowego, jako że dowody na takie zło są tak niejasne i trudne do ustalenia, że żadna z miliona czarownic nie zostałaby nigdy osądzona ani ukarana, jeśli stosowano by się do zwykłych procedur prawnych”.

Jednakże to nie te, i inne książki poświęcone diabłu i jego wyznawcom, ale właśnie „Młot na czarownice”, przeniknięty duchem zaciekłego fanatyzmu i okrucieństwa, nadal był przez wieki „najdoskonalszym” teoretycznym i praktycznym orężem wojny z szatanem, najbardziej autorytatywnym dziełem „naukowym” Kościoła.

Ciąg dalszy nastąpi