POLOWANIE NA CZAROWNICE część czwarta

Zainteresowanych moimi książkami o tematyce historiozoficznej, religijnej, antyklerykalnej - informuję, że wystarczy kliknąć w link "KSIĄŻKI ANDRZEJA RODANA - OFICJALNY DYSTRYBUTOR" znajdujący się pod tytułem bloga, aby zapoznać się z tytułami i tematyką poszczególnych prac.

Panowała tak wielka psychoza, że nie uniknęli jej nawet sami inkwizytorzy. Budzącym grozę przykładem jest Nicolas Remi (Remy), inkwizytor regionu Nancy, prokurator generalny Lotaryngii, który o kontakty z szatanem posądzał prawie trzecią część ludności Lotaryngii, i spalił na stosie ponad osiemset osób. Był również autorem, wydanego w 1595 roku, w Lyonie, podręcznika walki z czarownikami, Daemonolatria (Służba diabelska), który miał służyć pomocą młodszym i mniej biegłym w zawodzie inkwizytorom.

Remi podaje też kilka liczb z prowadzonych przez siebie procesów o czary: skazał on na spalenie na stosie przeszło dziewięćset osób; piętnastu oskarżonych odebrało sobie życie ze strachu przed torturami. Liczby te obejmują jedynie piętnastoletni okres jego inkwizycyjnej działalności, do 1591 roku.

Niektóre ze źródeł podają, że Nicolas Remi w roku 1600 przyznał się, że zawarł pakt z... szatanem, jest jego wyznawcą i wiernym sługą. Poddany torturom szczegółowo opisał jak wyrzekł się otrzymanej na chrzcie wiary i został czcicielem diabła.

Inkwizytor Remi został skazany na stos i zginął w płomieniach.

Ofiarami inkwizycji padali więc również i ci, którzy bezlitośnie tępili rzekome czarownice, uzurpatorzy działający w „Imię Boga”.

Ráth-Végh podaje przykład byłego adwokata, Matthew Hopkinsa, który stał na czele zespołu łowców czarownic, a jednocześnie je natychmiast przesłuchiwał, torturował i wysyłał na stos: „Jego największym sukcesem było wykrycie w 1644 roku spisku dwudziestu dziewięciu czarownic. Po tym bohaterskim wyczynie nie spoczął on na laurach; przeciwnie, było to dla Hopkinsa bodźcem do dalszych wysiłków. Zapewniwszy sobie pomoc dwóch sekretarzy, Hopkins kontynuował tropienie czarownic i w ciągu kilku miesięcy liczba jego ofiar wzrosła do dwustu. Oczywiście otrzymywał on właściwe wynagrodzenie za swe trudy – płacono mu pogłówne za każdą czarownicę, a ponadto zwracano wszelkie wydatki.

Ludzie jednak zaczęli wątpić w jego prawość. W czasie jednej z wypraw otoczył go oburzony tłum, który, aby wyjaśnić sprawę, zmusił Hopkinsa do poddania się próbie wody. Obezwładniono go, wiążąc mocno ręce i nogi, i wrzucono do wody. Wynik próby był niepomyślny i przewodniczący grupy tropicieli czarownic, który był przyczyną cierpień i śmierci setek niewinnych ludzi, zapłacił własnym życiem”.

Hopkins w swojej książce „Odkrywanie czarów” (Londyn 1647 r.) opisał jak się zaczęło jego „powołanie” eksperta do spraw czarownic: „W marcu 1644 roku miał siedem czy osiem z owej straszliwej sekty Czarownic mieszkających w miasteczku Menningtree w Essex wraz z różnymi innymi mieszkającymi w sąsiedztwie, które spotykały się regularnie co sześć tygodni w nocy (zawsze była to noc piątkowa) w miejscu niewiele oddalonym od jego domu. Odbywały tam swoje uroczyste składanie ofiar diabłu. Ów odkrywca słyszał, jak jedna z nich przemawiała do swoich chochlików, każąc im iść do innej wiedźmy, która zaraz potem została zatrzymana”.

Jego pierwszą ofiarą była Elisabeth Clarke. Przez trzy dni i noce przesłuchiwał ją bez jedzenia i picia i czwartego dnia Clarke przyznała się, że jest czarownicą i wydała swoich „wspólników”. Skazano na śmierć 29 osób w tym oczywiście jakąś biedną kobietę, która zeznała: „...rzeczona Elisabeth przyznała, że miała cielesne zbliżenia z diabłem od sześciu do siedmiu lat, i że pojawiał się przy jej łożu trzy albo cztery razy w tygodniu, i wchodził z nią do łoża, i leżał z nią w jednym łożu przez pół nocy. Przybierał postać układnego dżentelmena z koronkową szarfą mającego proporcje zwykłego mężczyzny. Mówił do niej: „Bessie, muszę położyć się z tobą”. A ona nigdy mu nie odmówiła”. 

Hopkins uśmiercił ponad dwieście osób, zanim spotkała go zasłużona kara.

Dlaczego Hopkins „specjalizował” się w tak zwanej próbie wody? Wyjaśnienie jest proste i znajduje się w „Demonologii” napisanej w 1597 roku przez króla Szkocji Jakuba VI (późniejszego króla Anglii Jakuba I): „Staje się zatem jasne, że Bóg, dla napiętnowania czarownic za ich haniebną bezbożność, postanowił, iż woda nie będzie przyjmować ich na swe łono, jako że sprzeniewierzyły się z całą mocą sakramentowi chrztu”.

Hiszpański inkwizytor Saragossy, Piotr Arbuez, przezornie nosił na sobie pancerz. Nie pomógł mu, gdyż został zamordowany przed ołtarzem kościelnym przez krewnych jednej ze swych ofiar. W odpowiedzi dokonano w Saragossie istnej rzezi wśród żydów i mahometan.

W 1867 roku został Piotr Arbuez kanonizowany.

ciąg dalszy nastąpi